Μονάχος δείχνεις να 'σαι

με βάσανα πολλά

είναι η ζωή τόσο μικρή

δεν έρχεται ξανά

κι αν οι θεοί μας 'ρίξαν

γυμνούς μες στη βροχή

πρέπει με φίλους να 'μαστε

και όχι μοναχοί

στα μέρη μας δεν σ' έχω ξαναδεί

τη συντροφιά μας αν δεχτείς

για μας θα 'ναι τιμή

παρηγοριά που αναζητάς

στα βάσανα στους πόνους

ίσως να ψάξεις και να βρεις

μεσ 'τους δικούς μας φόβους

Φίλοι μου, την καρδιά μου νοιώθω πέτρα

ένα δίλημμα μου καίει την ψυχή

μια αγάπη θεϊκή που δεν περίμενα ποτέ

και ένα χρέος, μια ευθύνη τρομερή

πως θα αντέξω, τι να κάνω, ποιος θα πει

σ' αυτή τη σύμπτωση που λέγεται ζωή

όλα συγκρούονται, αλλάζουν

τα όνειρά μου με τρομάζουνε, γιατί ;

γιατί να μην τα ζούμε τα όνειρά μας

γιατί να 'ναι θυσία η ζωή

γιατί όλο εμπόδια μπροστά μας

και όλα να τα ζούμε στη βοή

Φίλε μη σε τρομάζουνε οι σκέψεις

αν θέλεις άνοιξέ μας την καρδιά

Μα όχι, εγώ θέλω να ξεχάσω

κοντά σας για να βρω τη λησμονιά

για πρώτη μου φορά νοιώθω ωραία

μαζί σας, στη δική σας συντροφιά

η φιλοξενία σας

ξεπερνάει τους Ολυμπίους

η καλοσύνη κι η ευγένεια σας θεϊκές

μα μια και από τα μέρη σας δεν είμαι

θα 'θελα να 'ξερα της ζωής σας τις πτυχές

θα 'θελα να 'ξερα τους κόπους σας, τα βάσανα

να μάθαινα τις απαιτήσεις της ζωής

τι σκέπτεστε, τι θέλετε πολύ

τα όνειρα σας, τι ζητάτε απ' τη ζωή

Ζούμε

ζούμε μικροί και ταπεινοί

ζούμε αυτό που χρόνια τώρα

λέγεται ζωή

Ζούμε

ζούμε ανοίξεις στη σειρά

μέρες και νύχτες, δειλινά

σιωπηλά

Ζούμε

νοιώθουμ' ελεύθερα πουλιά

μα η καρδιά μας λίγη ζέστη

θα 'θελε ξανά

Ζούμε

στη θλίψη μπλέκεται η χαρά

όταν πια όλα είναι μαύρα

σκοτεινά

Παρακαλούμε στων βωμών τα ιερά

αντί για θάνατος ζεστή νάν' η χαρά

και τους θεούς ευχαριστούμε

που μας αφήνουνε να ζούμε ταπεινά

Ζούμε

να έτσι ζούμε έτσι απλά

χωρίς γιορτές και μουσική

στα σκοτεινά

Ξένε

η παρουσία σου γιορτή

για 'σένα έχουμε

το πιο γλυκό κρασί

Παρακαλούμε να 'ν' οι μέρες πιο ζεστές

και οι καρδιές μας από γέλια φωτεινές

θεοί αφήστε μας να ζούμε

κι εμείς εσάς θα ευχαριστούμε, ταπεινά

Ξένε, πού πάς ;

Μα δεν καταλαβαίνω πώς

πώς ένας άνθρωπος μικρός

πώς γλύκανε Τιτάνα πώς

πώς στάθηκε από μόνος του θεός

Ναι, δεν καταλαβαίνω πώς

πώς ένας άνθρωπος αγνός

πώς τα μάτια έτσι γέρνει

και μέσα στο σκοτάδι βλέπει φως

Και πώς όλοι αυτοί, θεοί να γλεντάνε

κι οι άνθρωποι πόνους να ζουν

δεν βλέπουν πως κλαίνε, ελπίδα ζητάνε

τη ζεστασιά ξανά για να βρουν

Γιατί η ανδρεία των θνητών

να 'ναι αδικία των θεών

και ξεχασμένοι ζουν εκεί

μόνοι στην παγωμένη γη

Πώς πεινασμένοι, ταπεινοί

έχουνε αγάπη στη ψυχή

και μες τη θλίψη, τη χαρά

βρίσκουν για μόνη γιατρειά

Η αγάπη τους θα 'ναι δική μου ασπίδα

γι αυτούς γίνομαι τώρα μαχητής

γι αυτούς θα 'μαι πάντα εγώ η φροντίδα

και των ταπεινών θριαμβευτής

Είσαι συνέχεια στη γη και όλο με θνητούς

πού είν' η σκέψη σου και δεν ακούς πια τους θεούς ;

Αδικα βάσανα παιδεύουν τους ανθρώπους

ζούνε σα ζώα, τρομαγμένοι, νοιώθουν πόνους

Ο Δίας λέει, δεν έχουν μέλλον

Φτάνει Ηρα, άλλα μην πεις…

Φοβάσαι ήρωα της γης ;

Σκέφτομαι μόνο τους ανθρώπους

Κι όμως αυτοί θα σε προδώσουν…

Γι’ αυτό οι Θεοί θα τους σκοτώσουν ;

Δεν είναι εύκολη απόφαση να πάρεις

όταν με τους θεούς εσύ θες να τα βάλεις

Την έχω πάρει την απόφαση

και δεν χρειάζομαι καν πρόφαση

Μα τι έχεις Προμηθέα στο μυαλό σου ;

μην είναι από τη μοίρα για κακό σου ;

Του Αιόλου πρόσωπο θα δανειστώ

και στου Ηφαίστου το εργαστήρι θα βρεθώ

κι όταν του σβήσω τη φωτιά σαν είμαι αέρας

του Hλιου ρόδα θα γυρίσει ο πατέρας

φλόγες θα ρίξει, τα σίδερα ν' ανάψει

κι απ' την αρχή πάλι τα ξύλα για να κάψει

εγώ κρυμμένος τότε σπίθες θα του κλέψω

για τους ανθρώπους, ότι γίνει θα τ' αντέξω

Eχεις συμπόνια, Προμηθέα στη ψυχή

μα και κουράγιο έχεις, όπως και πυγμή

το σχέδιό σου είναι βολικό

και να το ξέρεις πως θα μείνει μυστικό

σκέψου το μόνο και σύνεση να έχεις